Niedobór parathormonu powoduje, że poziom wapnia i fosforu we krwi staje się zbyt niski. Niedoczynność przytarczyc to stan, w którym hormon przytarczyc nie jest wydzielany lub produkowany w wystarczającej ilości. Wynikiem tego jest niski poziom wapnia we krwi i wysoki poziom fosforu. Niektórzy ludzie nie doświadczają nawet objawów, podczas gdy inni doświadczają niskiego poziomu wapnia we krwi i objawów niedoczynności przytarczyc.
Objawy
Niedoczynność przytarczyc to stan, w którym gruczoły przytarczyczne są mało aktywne lub nie wytwarzają wystarczającej ilości parathormonu. Gruczoły przytarczyczne, znajdujące się w pobliżu tarczycy, są odpowiedzialne za utrzymanie poziomu wapnia, magnezu i fosforu we krwi. Gdy przytarczyce są mało aktywne, organizm nie produkuje wystarczającej ilości tego hormonu. Gdy tak się dzieje, poziom wapnia we krwi spada. Organizm nie produkuje wystarczającej ilości tego hormonu, a odpowiedzią organizmu są często objawy.
Jednym z najczęstszych objawów niedoboru parathormonu jest niski poziom wapnia. Objawy niedoczynności przytarczyc mogą wahać się od mrowienia do silnych skurczów i spazmów mięśni. Objawy te są często określane jako tężyczka, stan charakteryzujący się niekontrolowanym drganiem i skurczami niektórych mięśni. W ciężkich przypadkach u osób z niedoczynnością przytarczyc mogą wystąpić drgawki. Hipokalcemia może upośledzać funkcje umysłowe, a także powodować obniżony poziom świadomości.
Przyczyny
Niedobór parathormonu, zwanego również PTH, jest stanem, który wpływa na gruczoły tarczycy. PTH pomaga regulować poziom wapnia we krwi i jest niezbędny do prawidłowego funkcjonowania kości i zębów. Jest również niezbędny do prawidłowego funkcjonowania nerwów, mięśni i serca. Gdy hormon przytarczyc nie jest wytwarzany prawidłowo, organizm nie wykorzystuje wapnia, co może prowadzić do poważnych problemów.
Niedoczynność przytarczyc, znana również jako niski poziom PTH, jest spowodowana przez wiele czynników, w tym zaburzenia autoimmunologiczne i leczenie gruczołów przytarczycznych. Gdy gruczoły przytarczyczne zostaną usunięte podczas operacji, może dojść do tego stanu. Na szczęście, stan ten jest zwykle samoistnie ustępujący, ale możliwe jest wystąpienie objawów w wyniku niskiego poziomu wapnia we krwi.
Leczenie
Podstawowe leczenie niedoboru parathormonu obejmuje suplementację witaminą D i wapniem. Jednym z wyjątków jest hipomagnezemia, którą łatwo leczy się suplementacją magnezu. Pacjenci poddawani operacjom szyi nie są kandydatami do wymiany parathormonu, który został powiązany z rakiem kości. Dla osób z tym schorzeniem dostępny jest ograniczony program, który jest przeznaczony dla pacjentów z bardzo niskim poziomem wapnia i jasnym zrozumieniem ryzyka i korzyści.
Niedoczynność przytarczyc to rzadkie zaburzenie endokrynologiczne, w którym gruczoły przytarczyczne nie wytwarzają wystarczającej ilości parathormonu, czyli PTH. Ponieważ PTH nie jest produkowany w wystarczającej ilości, poziom wapnia we krwi spada. Pacjent będzie miał niski poziom wapnia w surowicy i podwyższony poziom fosforu, co może prowadzić do wielu komplikacji. Wśród nich są kamienie nerkowe i pozakomórkowe zwapnienia zwojów podstawy.
Na szczęście istnieje kilka metod leczenia niedoboru parathormonu. W niektórych przypadkach gruczoły przytarczyczne produkują zbyt dużo tego hormonu, czyli występuje nadczynność przytarczyc. W zależności od przyczyny może być konieczne zastąpienie witaminy D. W rzadkich przypadkach konieczna jest operacja. Jeśli problem dotyczy gruczołów przytarczycznych, nadmiar hormonu może prowadzić do osteoporozy, kamicy nerkowej, zmniejszenia funkcji nerek i wrzodów.
Ogólnie rzecz biorąc, opcje leczenia tego zaburzenia mają na celu przywrócenie poziomu wapnia i fosforu do normy. Zazwyczaj zaburzenia utrzymują się przez długi czas, a pacjent będzie musiał poddawać się regularnym badaniom. Jeśli objawy utrzymują się przez ponad rok, lekarz może zalecić inną metodę leczenia. W tym czasie lekarz będzie monitorował poziom wapnia i fosforu oraz dostosuje dawkę uzupełniającego wapnia i fosforanów.
Podobne tematy
